SYLVA

I.

SYLVA

apud Iul. Capitolin, in Gordianis Tribus, c. 3. Exstat Silva eius (Gordiani Senioris) memorabilis, quae picta est in domo rosirata Cn. Pompeii --- in qua pictur etiamnum continentur cervi palmati ducenti mixtis Britannis: equi feri XXX. oves ferae C. alces X. tauri Cypriaci C. struthiones Mauri miniati CCC. onagri XXX. apri CL. ibices CC. damae CC. genus est venationis ludicrae vel spectaculi, in quo omnia, quae producebantur animalia, diripiebantur a populo. Hinc sequitur, Haec autem omnia populo rapienda concessit, die muneris, quod sextum edebat. Nomen inde, quod totus Circus, ad silvae speciem, tum arboribus consitus esset. Arbores enim per milites redicitus evellebantur, quae in circo connexis longe lateque trabibus, terrâ subiectâ, affixae plantarentur, ita ut silva plane esset, quâ differtâ omni genere Herbaticorum animalium, immittebatur populus, qui omnia diriperet. Nullae autem aut ferae noxia vel dentibus vel unguibus animalia exhibebantur in illo venationis ludicro, sed talia, quae rapi ab inermibus popularibus facile possent: viva namque diripiebantur. Sic cervos, oves feras, equos feros, tauros Cypriacos, onagros etc. exhibuit Gordianus. Probus item, struthiones mille, mille cervos, mille apros, mille damas, ibices, oves feras etc. in simili ludicro, apud Vopiscum, c. 19. ubi id Venatio direptionis vocatur, quae ab Heliogabalo initium sumpsit, uti apud Lampridium videre est: cum in priorum Imperatorum missilibus teserae tantum spatgerentur, non res ipsae diripiendae populo darentur. Sed nec sub novis Imperatoribus, h. e. a Constantini M. temporibus ad Iustinianum usque, huiusmodi venationis mentio amplius comparet. Nam qui scribunt πάγκαρπον, cuius meminit Nov. CV. idem fuisse cum Silva, multum falluntur, ut videre est supra in voce Pancarpum. Utrumque indigitatur in eorundem Gordianorum Vita, c. 33. ubi de Philippo: Quae omnia (recensita autem in prioribus varia sunt animalium genera) ludis saecularibus Philippus vel dedit, vel occidit: dedit nempe, in Silva; occidit, in Pancarpo. Pingi porro huiusmodi ludos consuevisse, docet Plin. l. 35. c. 7. Pingi gladiatoria munera atque in publico exponi coepta a C. Terentio Lucano. Is mortuô avô suô, a quo adoptatus fuerat, triginta paria in Foro per triduum dedit, tabulamque pictam in nemore Dianae posuit. Vide Salmas. ad Histor. Aug. loc. cit.

II.

SYLVA

de montibus proprie. Unde quod Solinus de myrrha loquens, c. 33. saltus, Plin. l. 12. c. 35. silvas, Theophrastus ὄρος vocat. Hinc in Glossis, Saltuarius, ὀρεοφύλαξ, et Silvestrisa ac montana Numina, Fauni Poetis. Et quidem minorum arborum, uti Graecorum ὕλη. Unde ὑλήματα, frutices, et ὑλώδη χωρία, fruticeta acloca minusculis arboribus consita. Quum de grandioribus et consecratis arboribus, lucus dicatur: unde roborum lucos Plin. dixit, ad verbum δρυμοὺς. Qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 585. alibique passim. Sed haec discrimina plerumque confunduntur. Et quidem Silvarum insignibus Roman olim distinctam, habet Plin. l. 16. c. 10. Silvarum certe distinguebantur insignibus, Fagutali Iovi etiam nunc, ubi lucus fageus fuit, porta Querquetulana, colle in quem vimina petebantur, totque lucis, quibusdam et geminis. Q. Hortensius --- legens in Esculeto tulit etc. Vide et supra voce Nemus. Earum quasdam profanas, quasdam sanctas, fuisse habitas, notat Ioh. Meursius ad Catonem de Re Rust. Vide quoque supra in voce Coinquere, item ubi de Lucis. E quibus illae utrinque lineâ et pennis, venationis tempore, claudi consuevêre, ut earum formidine cervi et aliae ferae in retia impellerentur, Seneca de Clementia l. 1. c. 12. de Ira l. 2. c. 12. Alii. Nempe capreas, cervos, ibices, et reliquas huiusmodi feras, quas cursu assequi facile non est, vel Musicae illecebrâ ad retia pelliciebant, vel Silvis formidine cinctis claudebant. Lucanus, l. 4. v. 437.

—— sic dum pavidos formidine cervos

Claudit odoratae metuentes aera pennae.

Vide supra in voce Formido, abbique passim. Fuit autem Silvarum cura, apud Romanos, inter Consulis officia, uti apud Suetonium in Caesare legimus; id quod quum a Senatu, ad occupandam extorti Consulatus auctoritatem, decretum esset: post Silvarum mentionem, subiungit Virgilius, Ecl. 4. v. 3.

——— sylve sint Consule dignae:

ut, quantum depressisset Consulatus dignitatem Senatus, ad silvarum usque humilitatem, tantum suis versibus, novaque materiae dignitate, extollat ipse silvas, ad fastigium Consulatus. Iul. C. Scaliger Poetices l. 1. c. 4. etc. Apud Sanutum l. 3. part. 11. c. 13. montes Riphaeos, Silvas κατ᾿ἐξοχην dici legimus, vide supra, et Sam. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 3. c. 29. uti de regalibus olim in Gallia Silvis, voce Arduenna: de Silvis mure cinctis, Brolia. Adde, quae dicta in vocibus, Casia, Foreste, Parcus.

III.

SYLVA

iuxta Bethel, in tribu Beniamiu, ex qua im missi a Deo ursi devorârunt pueros 40. qui illudebant Helizaeo Prophatae.